بزرگنمايي:

کرمان رصد - روزنامه جوان /متن پیش رو در جوان منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
کمپین وکالت به رضا پهلوی که پس از آشوب‌های 401 به راه افتاد، پس از چهار، پنج ماه با جمع‌آوری فقط 500 هزار امضا، به شکست رسید. این شکست، هم تفرقه و اقلیت بودن براندازان را به رخ کشید و هم عدم قبول لیدری رضا پهلوی از سوی همه براندازان را. چه آنکه در خلال این کمپین، بار‌ها گروه‌های برانداز دیگر - غیر از سلطنت‌طلب‌ها- شروع به انتقاد و جنجال علیه پهلوی کردند. خلأ رهبری جامع در اپوزیسیون و نیز عدم اتحاد در میان آنها باعث شده کشور‌های غربی هم به رغم داشتن هدف یکسان با آنها در تلاش برای از بین بردن جمهوری اسلامی، آنها را برای این کار جدی نگیرند. این امر حالا در اعترافات خود براندازان هم بروز و ظهور دارد. 
در یک برنامه تلویزیونی براندازان، احمد رأفت که اجرای برنامه را بر عهده دارد، به صراحت می‌گوید که غربی‌ها رهبران ادعایی براندازان را به رسمیت نمی‌شناسند: «جهان غرب کسانی را که در جبهه مخالفان (مخالفان جمهوری اسلامی) ادعای رهبری دارند، به رسمیت نمی‌شناسد. همین یکی دو هفته پیش من با برخی دولتمردان و سیاستمداران اروپایی که صحبت می‌کردم، گفتند رهبر ندارید؛ رهبری که تمام مردم را نمایندگی کند.»
بسیاری از براندازان رضا پهلوی و حامیانش را افرادی نمی‌بینند که بتوانند یک کشور را اداره کنند. برخی همچون منافقین هم که با سلطنت‌طلب‌ها کارد و پنیر هستند و رسماً شعار مرگ و مرده باد علیه هم می‌دهند!
محسن سازگارا در توصیف سلطنت‌طلب‌ها در همین برنامه تلویزیونی می‌گوید: «سلطنتی‌ها به همه فحش می‌دهند، به همه بد و بیراه می‌گویند، من یک نفر می‌مانم و همه بروند به جهنم! همه قاتل و چی و چی هستند و با این کار، درست در آن طرف اتحاد ایجاد می‌کند. یعنی با تهدیدات بیجا همه را دارند به لحظات ملکوتی آویزان کردن از تیر چراغ برق می‌رسانند.»
کامبیز غفوری، تحلیلگر سیاسی برانداز و دیگر مهمان برنامه هم اذعان می‌کند که «متأسفانه تلاش‌هایی که در این یکی دو سال برای آن ائتلاف شد، کاملاً شکست خورد. چهره رهبری قاطع که اشاره کردید، یک نقطه قانونی باید در آن باشد. الان رژیم‌چنج را به غربی‌ها می‌گویید، کهیر می‌زنند! وقتی به آنها بگویید رژیم‌چنج، هفت هشت تجربه افتضاح توی ذهن‌شان می‌آید و عقب می‌روند.»
اشاره غفوری به چند دهه تلاش چهره‌های برانداز برای براندازی جمهوری اسلامی است که به رغم صرف پول کلان غربی‌ها به جایی نرسیده است. 
غفوری از یک توهم خطرناک حداکثری هم در میان براندازان می‌گوید و یک نقل قولی می‌کند که «نقل قولی می‌کند که ما هر نتیجه‌ای می‌دادیم، همه این گروه‌های برانداز فحش می‌دادند و می‌گفتند ما 70 تا 90 درصد هستیم؛ نمی‌شود که پنج تا هفتاد درصد داشته باشیم، جور درنمی‌آید! و هشدار داشت می‌داد که شما باید برای این کاری کنید، چون فردا اگر انتخابات آزاد هم در آن مملکت برقرار بکنید، با این توهم 90 درصدی، هیچ کس زیر بار نتیجه انتخابات نمی‌رود.»
محسن سازگارا هم در ادامه تأکید کرد که «گم شده جنبش در ایران دو چیز است: یکی امید و یکی اتحاد.»
به نظر می‌رسد که وضعیت اپوزیسیون افتضاح‌تر از این صحبت‌هاست که گاه بیان می‌شود و این نکات کوتاه صرفاً سرریز چنین وضعیت بغرنجی است.