بزرگنمايي:

کرمان رصد - ابتکار / «چندخاطره کوتاه ازمرحوم آیت‌الله هاشمی» عنوان یادداشت روز در روزنامه ابتکار به قلم محمدعلی وکیلی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
پنج‌شنبه بیست دی توفیق داشتم در مراسم هشتمین سالگرد رحلت آیت‌الله هاشمی شرکت کنم . در آن چند دقیقه حضور گویا که سینما رفته‌ام و در حال تماشای خاطرات گذشته‌ام بودم . نوار فیلم خاطراتم را در ذهن مرور کردم و برش‌هایی از آن را برای یکی از دوستان که کنارم نشسته بود تعریف کردم.
هر ساله به‌مناسبت سالگرد آن بزرگمرد متناسب باشرایط از طریق این قلم ادای دین کرده‌ام .
به‌نظرم رسید برش‌هایی از خاطرات خود را با شما مخاطبین عزیز در میان بگذارم و تفسیر آن را به خودتان واگذارم.
اولین ملاقاتم با مرحوم آقای هاشمی به سال 64 بر می‌گردد. درآن سال بحث‌های فقه پویا و سنتی به‌عنوان سرآغاز پیدایش جریانات چپ و راست در محافل دانشگاهی و حوزوی شروع شده بود.

بنده و پنج نفر از دوستانمان در اعتراض به مواضع مرحوم آیت الله آذری قمی (ایشان درمحافل قم علیه آیت الله هاشمی و مهندس میرحسین موسوی موضع می‌گرفت و آنان را به کمونیست بودن متهم می‌کرد) و در حمایت از آقای هاشمی به مجلس وقت رفتیم. در آن‌روز توسط جمعی از نمایندگان پر شر و شور آن‌روز همچون مرحوم آقای خلخالی و آقایان بیات زنجانی و رشیدیان و هادی غفاری مورد استقبال قرار گرفتیم و بعداز نطق‌های آتشین علیه آقایان آذری قمی و آیت‌الله یزدی و ضرورت افشاگری علیه آنان و تائید و تشویق حاضرین ولی در کمال شگفتی مرحوم آقای هاشمی با بزرگواری فرمودند افراد مورد اعتراض و اشاره ( آذری قمی، آیت‌الله یزدی و…) ازدوستان انقلابی هستند و حالا با ما اختلاف سلیقه دارند حیف است انرژی و وقتتان را علیه دوستان خودمان صرف کنید. این موضع آقای هاشمی موجب عصبانیت دیگر نمایندگان چپ آن روز که در جلسه بودند گردید ولی باعث ارادت دو چندان نگارنده شد.
آن‌روز هاشمی برای من تبدیل به شخصیت تراز گردید.
سال 89 در پس گرد وخاک‌های احمدی‌نژاد و جفاهای بی‌شمار علیه مرحوم هاشمی به توصیه یکی از بزرگان با تعدادی از مدیران مطبوعات تصمیم گرفتیم جهت دلداری خدمتشان برسیم پس از تحلیل‌های مختلف در خصوص خدمات‌شان و تلاش حاضران برای کاستن از ناامیدی‌شان، فرمودند تجربه پنجاه سال مبارزات به من آموخته است که شاید به مو برسم ولی نمی‌شکنم و فرمودند درحیات سیاسی خود بارها شاهد «آن» (لحظه فلسفی بین بودن ونبودن) که سرنوشت را دگرگون کرده است بوده‌ام و امید دادند که روند اینچنین که احمدی نژاد درست کرده باقی نمی‌ماند و وضع تغییرخواهد کرد .
در ایام نمایندگی مجلس نیز روزی خدمتشان رسیدم و درکمال تعجب شاهد اوج عصبانیت شان از دست آقای روحانی رئیس جمهور وقت بودم دلیل عصبانیت را پرسیدم نکته راهبردی رابیان فرمودند .
فرمودند در انتهای عمر مرحوم امام (ره) مسائل مهمی همچون تکلیف جنگ، اصلاح قانون اساسی را حل و فصل کردیم اگر زمان اجازه می‌داد موضوع رابطه ایران وآمریکا را هم حل می‌کردیم و این مسئله (عدم حل موضوع رابطه ایران وآمریکا ) هزینه‌های سرسام آور برای کشور درست کرده است و گفتندحتما این موضوع را بایست با نظر رهبری حل کنیم. بعد فرمودند امیدم این بود که آقای روحانی توان حل این موضوع را دارد و شاکی بود که آقای روحانی جدیت لازم را ندارد .
این چندخاطره را بیان کردم تا بگویم هاشمی به‌معنای واقعی ملی بود. نگاه ملی داشت و ایران برایش اصل بود. جایگاه‌های ملی از افراد لزوماً شخصیت ملی نمی‌سازد چه بسیار کسانی‌که جایگاه ملی را اشغال کرده‌اند ولی نگاه ملی ندارند ! یادش گرامی وراهش پر رهرو باد