بزرگنمايي:

کرمان رصد - فرهیختگان / «دفاع نرم‌افزاری شدنی است» عنوان یادداشت روز در روزنامه فرهیختگان به قلم مسعود فروغی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
یک گوشی ساده اندرویدی یا تلویزیونی متصل به وسایل غیررسمی ولی موجود ماهواره‌ای یا خواندن هزاران کلمه چاپی قانونی یا غیرقانونی کافی است تا از موقعیت کنونی افکار عمومی در برابر انواع حملات رسانه‌ای مطلع شویم. شرایطی که برخی واقعیت‌های تلخ اقتصادی برای حمله به پایه‌ها و بنیاد‌های ارزشی جامعه ایران فراهم کرده واقعاً کم‌نظیر است. به این وضعیت واقعی از لحاظ معیشت و ‌گذران زندگی روزمره مردم، ضعف رسانه‌ای و اختلال در ارتباط مؤثر با افکار عمومی در فراگیرترین رسانه‌ها را هم اضافه کنید. شرایطی که زیاد نیاز به توصیف ندارد و تقریباً عموم جامعه ایران با تبعات آن به صورت روزانه درگیرند. با فرض انگیزه ملی و انقلابی دفاع از ایران، سؤال اصلی درباره نسبت میان واقعیت‌های عینی و دفاع نرم‌افزاری از انقلاب این است که چگونه این کار شدنی است؟ شاید قبل از خواندن ادامه این یادداشت ابتدا باید در فضای عمومی یکی از شبکه‌های اجتماعی فراگیر کمی بگردید و انواع و اقسام محتوا‌های تند و بدون مرز‌های اخلاقی و انسانی علیه کشور را نگاه کنید تا دستان بسته افکار عمومی برابر این حملات به ارزش‌های جمعی ایرانیان را درک کنید. دستان بسته دقیقاً به معنای ضعف ساز و کار رسانه‌ای کشور است. اما دفاع نرم‌افزاری از انقلاب و ایران چگونه شدنی است؟
اول. انکار مشکلات؟ قدم اول انحراف
وقتی مفهوم دفاع نرم‌افزاری یا جهاد تبیین به میان می‌آید، برخی تصور می‌کنند باید مشکلات و چالش‌ها را به کل منکر شوند و گرانی‌ها و سختی‌های زندگی مردم را حاصل فرهنگ و توقع زیاد و امثال آن بدانند! در حالی که سم مهلک دفاع از انقلاب ندیدن واقعیت‌هاست و مخاطبی که رسانه و صاحب تریبونی را انکار‌کننده و توجیه‌گر سختی‌های معیشتی بداند، آن را جدی نمی‌گیرد. دفاع نرم‌افزاری از انقلاب بدون توجه به واقعیت‌های عینی شدنی نیست، چه بسا پذیرش کاستی‌ها تعارفی و شعاری باشد و باز هم فایده ندارد. مخاطب درک می‌کند. بنابراین اگر کسی به اسم دفاع از انقلاب و ایران چالش‌های انباشت شده اقتصادی و اجتماعی را انکار کند، در واقع به ضد انقلاب کمک کرده است.

دوم. دیدن مزیت‌ها فارغ از گروه‌بندی‌های سیاسی
مسئله بعدی نحوه مواجهه با مزیت‌ها و پیشرفت‌های کشور است. دو دسته برخورد با مزیت‌ها وجود دارد، یک دسته به کل منکر مزیت‌ها می‌شوند و شبیه کسانی که چالش‌ها را انکار می‌کنند، هیچ اتفاق مثبت و پیشرفتی را به عنوان واقعیت عینی نمی‌پذیرند. دسته دوم بنا به اینکه پیشرفت حاصل کار کدام بخش حاکمیت یا کار کدام دولت و جریان سیاسی است، با آن مواجه می‌شوند. یعنی اگر دولت مورد علاقه رسانه یا صاحب تریبونی آن مزیت را ایجاد کرده با 10 زبان زنده دنیا درباره آن حرف می‌زنند ولی اگر کار مثبت محصول گروه سیاسی مورد نظر خودشان نباشد، در بهترین حالت سکوت می‌کنند. این سکوت با تخریب ضدانقلاب فرق دارد؟ بعید است. دفاع از انقلاب و ایران بدون توجه به پیشرفت‌ها و دیدن تغییرات مثبت شدنی نیست، کاش به اسم کار انتخاباتی یا رسانه‌ای یا با نیت‌های مختلف، عادت ندیدن پیشرفت‌ها را مخصوصاً اگر حاصل زحمت گروه سیاسی متفاوتی باشد، کنار بگذاریم. طراحی دشمن و ضد انقلاب طوری است که گفت‌وگو درباره مزیت‌های کشور تبدیل به تابو شود، حداقل دلسوزان انقلاب و ایران با نگاهی کلان به صحنه سیاسی و اجتماعی تغییر رویه بدهند.
سوم. تفاوت نقد و ناامیدی
نکته سوم درباره گفت‌وگو با افکار عمومی و دفاع در برابر هجمه‌ها، حتماً فاصله‌گذاری میان نقد و ناامیدی است. برخی نقد را تعطیل می‌کنند تا جلوی ناامیدی را بگیرند. ولی وقتی ناکارآمدی وجود دارد، وقتی چالش به صورت عینی مقابل دیدگان جامعه رژه می‌رود، تعطیل کردن نقد یعنی میدان را در اختیار ضدانقلاب و اپوزیسیون قرار دادن. ولی وقتی نقد به اندازه و با رعایت انصاف و دیدن ابعاد واقعی رخداد باشد، پرچم نقد و اصلاح درون کشور و رسانه‌ها و صاحبان تریبون دلسوز انقلاب و ایران می‌ماند و محتوای نقادانه و مثبت با هم دیده می‌شود. رشته نقد و تفاوت آن با ناامید کردن سر درازی دارد اما حداقل یکی از مشکلات رسانه‌های فراگیر در ایران این است که نتوانستند مخاطب را با نقد به موقع راضی نگه دارند. برای همین جریان‌های رادیکال و بن‌بست ساز تقویت می‌شوند.
چهارم. تشدید اختلاف و تکفیر دیگران مانع دفاع از ایران
از مهم‌ترین مسائل و چالش‌های اجتماعی ما دو قطبی‌های رادیکال شده است. حرف دقیق و منصفانه زدن باب میل دو گروه رادیکال نیست. نان برخی جریان‌ها هم در تشدید اختلافات اجتماعی و دیوارکشی میان جامعه است. این رویه تضادساز باعث هدر رفت انرژی اجتماعی است. بدیهی‌ترین کار دشمن هم سرمایه‌گذاری روی تشدید اختلافات داخلی است. در کلام رهبری اتحاد ملت و وحدت کلمه همیشه ارزش بنیادین است، اما برخی جریان‌های سیاسی مدعی دفاع از انقلاب به آن بی‌توجهی می‌کنند. اساساً دفاع نرم‌افزاری از انقلاب را نباید با دوگانه‌سازی و بیرون کردن بخشی از نیرو‌های سیاسی و اجتماعی از دایره منافع ملی و انقلاب اشتباه گرفت. روزگاری به منتقدان سیاست‌های یک دولت از سوی رئیس‌جمهور عنوان «بی‌سواد» و امثال آن داده شد. نتیجه چیزی غیر از تشدید رادیکالیسم و تضاد‌ها بود؟ قطعاً خیر.
پنجم. هنر دفاع ظرافتمندانه با فرم قابل قبول
نکته آخر استفاده و بهره‌کشی هنرمندانه از ظرفیت رسانه و تریبون است. بهترین مواد خام را در سفره‌ای گران‌قیمت بچینید، کسی از آن استقبال می‌کند؟ مواد خام درجه یک اگر درست پخته و تزئین نشود، هدر دادن آنهاست. متأسفانه بخشی از تولیدات به اسم دفاع از انقلاب و ایران اینگونه است. هنر ارائه و فرم مناسب بخش مهم کار رسانه‌ای است. فکر کنم موضوع و مصادیق و آن بخش‌هایی از کشور که به اسم محتواگرایی، مخاطب را از دست داده‌اند و وضعیت دفاع نرم‌افزاری را مختل کرده‌اند، روشن است.