بزرگنمايي:

کرمان رصد - رئیس انجمن جانبازان نخاعی می‌گوید جانبازان کشور با دو گونه مشکل دست به گریبان هستند؛ مشکلات شخصی و اجتماعی که عدم دسترسی به خدمات شهروندی، از گونه اجتماعی این‌مشکلات است.
به گزارش امتداد، جانبازان قطع نخاعی که بیش از سه دهه است با افتخار روی صندلی چرخ دار خود نشسته اند، با مشکلات دسترسی در سطح جامعه مواجه هستند و بسیاری از آنها توان رفتن به سر مزار رفقای شهید خود در گلزار شهدای بهشت زهرا(س) را ندارند.
جانبازان؛ همان‌هایی که جان های خود را در دست گرفتند و تقدیم اسلام و میهن اسلامی کردند و زندگی خود را با تاسی از حضرت عباس(ع) و ائمه اطهار(ع)، می گذرانند. جانبازان قطع نخاع بیش از سه دهه است روی صندلی های چرخ دار نشسته اند و حالا اکثر آنها با پاهایی که ناتوان هستند، پا به میان سالی گذاشته اند و مشکلاتی همچون دسترسی های حضور در سطح جامعه برای آنها دوچندان شده است.
حسن ابوطالبی رئیس هیئت مدیره انجمن جانبازان نخاعی، از جانبازان نخاعی که 43 سال است روی ویلچر می نشیند؛ سال 36 در تهران به دنیا آمده، همزمان با آغاز جنگ تحمیلی به جبهه های حق علیه باطل می رود و سال 60 در سن 23 سالگی به کسوت جانبازی نائل می شود.
ابوطالبی در گفتگو با امتداد گفت: اصل جانبازی یک افتخار و توفیق است که قسمت ما شده و خدا بر ما منت گذاشته، در حالی که شاید لیاقت نداشته باشیم. این منتی که خداوند گذاشته سختی ها و مشکلاتی دارد که اگر بتوانیم درک روشن از مسیری که انتخاب کرده ایم داشته باشیم و به درستی تحلیل شود، متوجه می شویم مشکلاتی که خداوند پیش پای ما قرار داده برای این است که هدایت‌مان کند.
وی افزود: سختی هایی که در این وضعیت وجود دارد، دو نوع سختی است که یک مقوله، درد و عارضه هایی است که ایجاد می شود که این نوع شخصی است و با توجه به اینکه اصل قضیه را پذیرفته ایم، فرع را هم می پذیریم که از نوع تحمل است، مثل عوارض اورولوژی و دردهای اسپاسمی پا در جانبازان قطع نخاع که به شدت آزاردهنده است. ما معتقدیم آنکه درد می دهد، درمان و تحمل آن را هم می‌دهد.
رئیس هیئت مدیره انجمن جانبازان نخاعی ادامه داد: اما سختی هایی هم وجود دارد که بحث اجتماعی دارند. به عبارتی در محدوده شخص نیست که بخواهد تحمل کند و به یکسری عوامل بستگی دارد؛ به عنوان مثال سختی های عدم دسترسی به حمل و نقل عمومی، تردد راحت در پیاده روها، تردد سخت در برخی آپارتمان ها که آسانسور ندارند و خیلی از موارد دیگر که این سختی ها از نوع تحمل پذیری نیست و مانع وجود دارد، بنابراین باید راهکار برای آنها تعبیه شود. جانبازان عزیز طی سال ها جان بازی، به حضرت عباس(س) و ائمه اقتدا کرده و راحت تر توانسته اند سختی های این مسیر را تحمل کنند.
وی افزود: عده ای از ما سوال می کنند که پشیمان نیستید؟ که در جواب باید گفت ما مسیری را با اعتقاد رفته ایم و الان هم در آن مسیر قرار داریم، اگر بخواهیم ابراز پشیمانی کنیم، یعنی 30 تا 40 سال را باخته ایم و باید به آن مهر بطلان زد؛ اما ما به مولا و مقتدای خود یعنی ائمه اطهار و حضرت عباس(س) اقتدا کرده ایم و الگو و اسوه ما هستند و اگر خدایی نکرده بخواهیم ناامید شویم، به عظمتی که این بزرگواران داشته اند، نگاه کنیم مشکلات آسان و از روحیه یاس جلوگیری می شود. صحبت درباره مسائل و مشکلات جانبازان بسیار است، به خصوص حالا که اکثرا گرد سالمندی بر جسم‌شان نشسته و بدن های مقاوم شان در اثر آثار جراحت های به یادگار مانده از جنگ تحمیلی ضعیف شده است.
ابوطالبی گفت: بدن های جانبازان به خصوص نخاعی حالا که به سمت سالمندی رفته اند و ضعیف شده، دیگر نمی تواند یکسری عوارض بیماری ها را تحمل کنند که یکی از این مشکلات، زخم بستر است و خیلی از رفقای ما از 20 یا 25 سال گذشته در اثر این زخم به شهادت می رسند، اما الان این مسئله سرعت گرفته و همین هفته پیش 6 نفر از رفقایمان شهید شدند. همسران جانبازان به خصوص جانبازان نخاعی، ایثارگرانی از جنس زلال ایثار و مقاومت هستند، همان فرشته هایی که سال های سال پرستار این جان بازان بوده اند؛ دکتر ابوطالبی می گوید:«همسر من 40 سال است با من زندگی می کند و 40 سال است که بار سنگین خانه و مشکلات را به دوش کشیده است، البته این مسئله برای اکثر قریب به اتفاق رفقای ما وجود دارد و همسران ما هم مرد بوده اند و هم خانم خانه.
رئیس هیئت مدیره انجمن جانبازان نخاعی گفت: سال 63 ازدواج کرده ام و حاصل زندگی مشترکم یک دختر و سه نوه است. آن زمان عده ای احساس می کردند دینی بر گردن شان است و برای ازدواج با جانبازان پیش قدم می شدند. در واقع هم یک شور و هم یک شعور بین خانم های مذهبی وجود داشت و علاوه بر شور و حس و حال جبهه، شعوری در فهم و معرف و شناخت از موضوع داشتند که به عنوان ایثار، سهمی در جنگ تحمیلی داشته باشند و این بار سنگین را به دوش گرفتند و واقعا هم این خانم ها ایثارگری کردند و از برخی مردها، مردتر هستند.
ابوطالبی گفت: یکی از مباحثی که در دانشگاه داشتم، بحث مناسب سازی محیط دانشگاه بود؛ جانبازان و معلولین نه تنها در دانشگاه بلکه در زندگی روزمره با مشکل و موانع دسترسی روبرو هستند. برای افرادی که مشکل حرکتی ندارند، دسترسی به خیلی از مکان های مختلف آسان است، اما برای کسانی که مشکل حرکتی دارند، این موانع آزادهنده است. پیگیر بحث قوانین مناسب سازی کشور هستند و به طور مشخص یکی از دوستانمان به صورت ثابت در ستاد مناسب سازی کشور حضور دارد؛ مشکلات دسترسی برای کسانی که مشکل حرکتی دارند، یک معضل اساسی است. به عنوان مثال در سطح شهر تهران، بنرهای «تهران دوست داشتنی»نصب شده است، هر چند به عنوان شهر و موطن ما دوست داشتنی است، اما وقتی منِ نوعی نمی توانم از مترو استفاده کنم، از دوست داشتن آن کم می کند. از زمانی که مترو راه افتاده است جرات نکرده ام، مترو را نگاه کنم.
وی در ادامه گفت: 43 سال است از نخاع جانباز شده ام؛ پیش از بیان مشکلات ما جانبازان در گلزار، بهتر است از اولیاء شهدا صحبت کنم؛ اولیاء شهدا با فرزندان‌شان که در گلزار شهدا دفن هستند و ان شالله در آن بهشت برین با امام حسین(ع) محشور باشند، یک علقه معنوی دارند.
رئیس هیئت مدیره انجمن جانبازان نخاعی، به بحث وضعیت فعلی گلزار شهدا و نگرانی های برخی خانواده های ایشان اشاره کرد و گفت: وقتی می‌بینیم یک پدر و مادر شهید با پیکر یا حتی یک تکه استخوان دفن شده، عشق ورزی می کند و همه خاطرات زندگی را در آن یک تکه استخوان می بیند، برایشان سخت است ببینند آنچه را که به آن دلبسته هستند، دچار تغییر شود. وقتی پیکر شهید یا حتی همان یک تکه استخوان برگشته از غربت زیر خاک دفن می شود، پدر و مادر شهید یک نمادی روی قبر یا بالای آن ایجاد می کنند و با آن عشق بازی می کنند و همه علقه و خاطرات خود را در آن نماد می بینند؛ آنها آنجا را با سلیقه خود بنا کرده و ارتباط گرفته اند و آن را برای خود حریم می دانند و به این سادگی اجازه نمی دهند این حریم برهم بخورد.
ابوطالبی گفت: از سوی دیگر باید به یکسری حقوق اجتماعی هم توجه کرد. به هر حال پدر و مادر شهید وقتی می خواهد سر مزار فرزندش برود، از ابتدای قطعه با موانعی همچون پستی و بلندی های قبور مواجه می شود و ممکن است حتی پایشان به لبه های سنگ ها گیر کند که خطرساز هم است، اولیاء شهدا سالخورده هستند و این خطرات وجود دارد؛ بنابراین این یک ضرورت است که باید به آن توجه شود. بحث دیگر دسترسی به معنای عام است که باید در نظر گرفته شود؛ به عنوان مثال ما که عنوان جانبازی را داریم و رفقای شهیدمان در گلزار دفن هستند، علقه معنوی با آنها داشته و داریم؛ هر چند حق ما به اندازه حق اولیاء شهدا نیست، اما به اندازه رفاقت حق داریم و وقتی می خواهیم سر مزار برویم، نه راه هست و نه اینکه کسی هست که ما را جابه جا کند، به عبارتی با وضع موجود سر مزار رفقای شهیدمان رفتن یک چیز محال است.
وی ادامه داد: هر چند بالا و پایین بودن قبور مشکل عمومی است و فقط مختص مزارهای شهدا نیست، اما با توجه به اینکه مزارهای شهدا یک ویژگی خاص دارند و یک مقداری سلیقه خانواده بیشتر در آن اعمال می شود، در نتیجه موانعی که برای دسترسی وجود دارد، بیشتر است. بهسازی قطعات گلزار شهدا که در سال قبل از قطعه 50 آغاز شده است، توانسته رضایت بسیاری از خانواده های شهدا را جلب کند، چراکه در این طرح تسهیل تردد و عبور و مرور برای جانبازان، معلولان و سالمندان در نظر گرفته شده است. هر چند که قبل از اجرای طرح با تمام خانواده ها صحبت و رضایت گرفته می شود، اما هستند خانواده هایی که به دلیل عدم آگاهی و تبیین صحیح، از انجام آن ابراز نارضایتی می کنند.
رئیس انجمن جانبازان نخاعی گفت: به هر حال باید یک راه کاری پیدا کرد و آن هم جلب توجه اولیاء معظم شهدا است؛ به عنوان مثال می توان قبل از اجرای طرح در هر قطعه ای یک پلتفرمی به آنها نشان داد تا خیالشان راحت شود. نکته دیگر این است که باید ضرورت اجرای طرح مشخص شود. الان اولیاء شهدا سالمند شده اند و تردد در گلزار برایشان خطرساز شده و حتی خود من سال هاست به دلیل مشکلات عدم دسترسی نتوانسته ام سر مزار رفقای شهیدم بروم، چراکه راه هموار نیست، بنابراین ضرورت آن باید برای همه تبیین شود. با توجه به اینکه طرح بهسازی گلزار شهدا کار بسیار حساسی است و واقعا هم خانواده های شهدا محق هستند که چطور قرار است اجرا شود، لذا باید فضای آگاه سازی و تبیین ضرورت های آن آماده باشد؛ چراکه اگر آگاه سازی نشود و ضرورت ها مشخص نشود، ممکن است حتی یک نفر مقاومت کند و باعث شود سمت مزار عزیز او بهسازی نشود، بنابراین باید روشنگری شود.