بزرگنمايي:

کرمان رصد - ایسنا / در این عکس شما در حال مشاهده رشته‌هایی از پاستا در مقیاس نانو هستید که با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی گرفته شده است.
این نازک‌ترین اسپاگتی جهان است، اما نمی‌توان آن را میل کرد، چرا که 200 برابر نازک‌تر از تار موی انسان است و این یعنی تشخیص آن در بشقاب و حتی پختن آن با چشم غیر مسلح نشدنی است.
به نقل از نیو اطلس، پژوهشگران کالج دانشگاهی لندن(UCL) در تلاش برای ایجاد الیافی متخلخل برای کمک به بهبود زخم‌ها و رشد مجدد بافت، رشته‌های نانومقیاسی را از مخلوط آرد و یک مایع ابداع کرده‌اند.
این یک رویکرد در دسترس و سازگار با محیط زیست برای توسعه مواد داربستی است که با توجه به نوع ترکیب آن، از نظر فنی شبیه به پاستا یا همان ماکارونی خودمان است.
این تیم از روشی به نام الکتروریسی(electrospinning) استفاده کردند که در آن می‌توان از پلیمرهای مصنوعی یا طبیعی برای تولید اجزای فیبری برای وسایل پزشکی و عوامل درمانی برای رفع از دست دادن بافت استفاده کرد.
الکتروریسی شامل تغذیه محلول از طریق یک سوزن و اعمال ولتاژ بسیار بالا به سوزن مذکور است. این باعث می‌شود جت نازکی از محلول از سوزن خارج شود و سپس روی یک جمع شونده رسوب کند. آن جت در حالی که در هوا حرکت می‌کند تحت حرکات کششی و شلاقی قرار می‌گیرد و بنابراین ما نانوالیاف خشک شده جامد را به شکل حصیر مانند روی جمع شونده به صورت رسوب می‌بینیم.
در حالی که ماکارونی خوراکی با استفاده از آرد و آب تهیه می‌شود، محققان از آرد و اسید فرمیک استفاده کردند، زیرا اسید فرمیک تجمع‌های بزرگ مارپیچی را که نشاسته تشکیل می‌دهد، می‌شکند. بدون اسید فرمیک، لایه‌های مارپیچی برای تشکیل بلوک‌های سازنده این نانوالیاف بسیار بزرگ هستند. اسید فرمیک همچنین با پرواز جت سیال از طریق هوا به صفحه فلزی جمع شونده در فرآیند الکتروریسی تبخیر می‌شود.
محققان در مقاله خود که در مجله Nanoscale Advances منتشر شده است، اشاره کردند که قطر اسپاگتی آنها فقط 372 نانومتر است که در واقع «نازک‌ترین ماکارونی جهان» لقب می‌گیرد.
با این ضخامت، هر رشته از این نانو اسپاگتی را نمی‌توان به وضوح توسط هر دوربینی یا میکروسکوپی که با نور مرئی کار می‌کند، ثبت کرد. بنابراین تصاویری که در بالا می‌بینید در واقع تصاویری بر اساس الگوی الکترون‌هایی هستند که با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی ایجاد شده‌اند.
مقاله دیگری که امسال در مجله نیچر منتشر شد، استفاده از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی را در فرآیند الکتروریسی برای ایجاد نانوالیاف برای بهبود زخم‌ها و کمک به رشد مجدد بافت توضیح داد.
این روش مشابه با ایجاد این نانوپاستا است. با این حال محققان کالج دانشگاهی لندن مشتاق هستند تا نوآوری خود را بیشتر بررسی کنند، زیرا استفاده از آرد آسان است، بنابراین تولید آن در مقیاس انبوه باید آسان باشد.
آنها به بررسی این اسپاگتی فوق‌العاده نازک ادامه خواهند داد تا ببینند چقدر سریع تجزیه می‌شود، چگونه با سلول‌ها تعامل می‌کند و چگونه می‌توان آن را در مقادیر زیاد ساخت.