چاپ

کرمان رصد - گاهی، برای حفظ یک مکتب، تنها سلاح کافی نیست؛ باید تربیت کرد، باید ساخت، باید باور آفرید. باید «مدرسه‌ای» بنا کرد که در آن، انسان‌هایی رشد یابند که پیش از آنکه مدافع خاک باشند، حافظ ایمان، کرامت و هویت ملی شوند. سوم اردیبهشت‌ماه، یادآور تولد نهادی است که چنین مدرسه‌ای شد؛ مدرسه‌ای از جنس ایثار، که در متن انقلاب اسلامی متولد شد و در بستر فرهنگ عاشورایی رشد کرد.
هرچند آن روز که فرمان تاریخی امام خمینی (ره) برای تشکیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی صادر شد، شاید بسیاری تنها به بعد نظامی این تصمیم توجه کردند؛ اما آنچه در طول بیش از چهار دهه از حیات این نهاد مقدس به چشم آمده، رسالتی فراتر از حفاظت فیزیکی از انقلاب بوده است. این نهاد، به‌سان معلمی در قامت یک مجاهد، نقش بی‌بدیل خود را در تربیت نسلی انقلابی، مؤمن، مسئولیت‌پذیر و فداکار ایفا کرده است.
در میدان‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و حتی تربیتی، رد پای اندیشه‌های بلند پاسداران انقلاب دیده می‌شود؛ همان‌هایی که نه در لباس نظامی، بلکه در قامت خادم مردم، در دل بحران‌ها، در میان آوارها، در دل روستاها و مدارس مناطق محروم حاضر شدند و با عمل خود، «درس» دادند؛ بی‌آنکه در کلاس نشسته باشند.
امروز که آموزش‌وپرورش با مأموریتی بزرگ برای پرورش نسل تمدن‌ساز روبه‌روست، الگوبرداری از چنین نهادهایی ضرورتی حیاتی دارد. چراکه یک معلم، یک مربی، باید همواره به این اندیشه بیندیشد: چگونه می‌توان نوجوانی را پرورش داد که در برابر طوفان تردیدها و هجمه‌های فرهنگی، چون سرو بایستد؟ چگونه می‌توان مدرسه را به سنگر دانایی، ایمان و هویت بدل کرد؟
بی‌تردید، پاسخ این سؤال‌ها تنها در کتاب‌های درسی نیست؛ گاهی پاسخ، در «شیوه‌های زیستن» است؛ در منش آنانی که بدون ادعا، مرزبان اندیشه و ایمان‌اند. همان‌هایی که گاه در دل میدان، و گاه در پشت جبهه، گاه در قرارگاه علمی، و گاه در کمک به دانش‌آموزان مناطق دوردست، معلمی کرده‌اند، بی‌آنکه معلم خطاب شوند.
سپاه، تجلی تربیتی است از آموزه‌های انقلاب؛ مدرسه‌ای است که در آن، شاگردان به جای محفوظات، فداکاری را از بَر می‌خوانند. نهادی است که مأموریت تربیت انسان‌های «مؤثر» را در عمل به‌دوش کشیده است، نه فقط در شعار.
سوم اردیبهشت، نه‌فقط یادآور یک تصمیم نظامی، بلکه تجدید عهد با یکی از ژرف‌ترین مأموریت‌های انقلاب است: تربیت انسان‌هایی برای ساختن فردایی بهتر.
و چه‌قدر آموزش‌وپرورش به چنین پیوندهایی نیاز دارد؛ به پیوند با نهادهایی که نه‌فقط در مأموریت، که در باور و هدف، هم‌جهت‌اند.
در این روز، ما به‌عنوان خدمت‌گزاران سنگر تعلیم و تربیت، ضمن پاسداشت این روز بزرگ، به خود یادآور می‌شویم که راه مدرسه و میدان از هم جدا نیست؛ چون در نهایت، هر دو به یک مقصد ختم می‌شوند: ساختن ایران اسلامی، با انسان‌هایی مؤمن، توانمند، فکور و آماده برای تحقق آینده‌ای روشن.