بزرگنمايي:

کرمان رصد - ایران / «نگاهی به تندروی ها از زاویه‌ای متفاوت» عنوان یادداشت روز در روزنامه ایران به قلم مرتضی گل پور است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
مسأله تجمعات مقابل ساختمان مجلس شورای اسلامی در میدان بهارستان یا میدان پاستور یا در قم و مقابل بیوت مراجع عظام تقلید، این نیست که تعداد اندکی جمع می‌شوند و شعار می‌دهند. هیچ کشوری و هیچ نظم و ساختار سیاسی از تجمع و شعار 200 یا 300 نفر دچار مشکل نمی‌شود.
هیچ جامعه‌ای نیز از فعالیت‌های چنین جمعی دچار تشویش نمی‌شود، حتی اگر این گروه شعارهای بسیار تندی هم سر بدهند. مسأله مهم‌تر و اساسی‌تر این است که این تجمعات، به نوعی قطب بندی درون ساختارهای رسمی منجر شده است.
به عبارت دقیق‌تر، دست کم تا اینجای ماجرا، این تجمعات باعث بروز نوعی شکاف و نقار درون مجلس شورای اسلامی شده است.
به این شعارها که چند روز پیش از سوی تعداد کمتر از 50 نفر مقابل مجلس شورای اسلامی سر داده شد، دقت کنید: «قالیباف سازشکار مخالف حجاب است» یا «وعده صادق ما عزل سازشکاران است.»
بازار
چه کسی می‌تواند باور کند که محمدباقر قالیباف، فرمانده لشکر خراسان در سال‌های طولانی دفاع مقدس، فرمانده هوافضا در سال‌های بعد، و بعدتر فرمانده نیروی انتظامی و شهردار تهران که در همه عمر خود یک نیروی انقلابی اصولگرا محسوب می‌شود، مخالف حجاب باشد؟ قطعاً هیچ کس در کشور چنین شعاری را باور نمی‌کند.
پس چرا این عده معدود که مدعی هستند انقلابی‌تر از هر انقلابی دیگری در جمهوری اسلامی هستند، رئیس مجلس شورای اسلامی را به مخالفت با امر شرعی حجاب متهم می‌کنند؟ یا بالاتر از آن، این عده چرا با شعار درباره وعده صادق3، عملاً نیروهای مسلح و ارکان تصمیم‌گیری امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران که در شورای امنیت ملی حضور دارند را زیر سؤال می‌برند؟
یک علت بیان این شعارهای تند و البته بی‌پایه، تحت تأثیر قراردادن مخاطبان است تا شاید آنان را به عکس‌العمل وادار کنند. این عکس‌العمل می‌تواند نوعی حرکت انفعالی باشد، به این معنی که گفته شود حق با شما است و برای اینکه مشخص شود من (یعنی قالیباف) مخالف حجاب نیستم، در شورای عالی امنیت ملی خلاف مصلحت و مقتضیات امنیت ملی کشور رأی می‌دهم و سخن می‌گویم.
بنابراین علت دیگر طرح چنین سخنان و شعارهایی از سوی تندروها، ایجاد شکاف در ارکان تصمیم‌گیری و یارگیری میان تصمیم سازان ارشد جمهوری اسلامی ایران است. دلیل دیگر بروز این رفتارها و طرح این شعارها، حمایت‌هایی است که از آنان می‌شود.
حمایت برخی چهره‌های سیاسی و غیرسیاسی مشهور از این تندروی‌ها، حضور در تجمعات آنان، تأیید کردن حرف و عمل آنان و گفتن اینکه «حق با شما است و همه باید مثل شما رفتار کنند و مانند شما و اساساً براساس آنچه شما می‌خواهید عمل کنند» علت قوت گرفتن و نیرو یافتن این جریان‌ها است.
به عبارت دقیق‌تر، این پشتوانه سیاسی است که تندروها را وا می‌دارد و آنان را در آن جایگاه خودمهم‌پندار قرار می‌دهد که حتی رئیس مجلس شورای اسلامی را مخالف حجاب بخوانند و نیروهای مسلح و ارکان شورای عالی امنیت ملی را مخالف انجام عملیات وعده صادق3 و همه اینها همان معنی را به ذهن متبادر می‌کند که سیدمحمود نبویان گفت.
آن معنی این است که چه نیروهای مسلح و چه شورای عالی امنیت ملی، یا به صورت مستقیم زیر نظر رهبر معظم انقلاب فعالیت می‌کنند یا مصوبات آنها، بنا به سازوکارها و رویه‌هایی، در نهایت از تأیید رهبر معظم انقلاب برخوردار است.
از این رو می‌توان این گزاره نبویان را صادق دانست که غایت این حملات تندروانه، نه نیروهای مسلح یا رئیس مجلس و رئیس‌جمهوری، بلکه همه ارکان نظام است.
اکنون مسأله این است که تندترشدن شعارها و افراطی‌تر شدن عملکردها، ناشی از تأیید و حمایت و پشتوانه‌ای است که برخی چهره‌ها برای رادیکال‌ها ساخته‌اند.
تا پیش از این حمایت‌ها و پشتوانه سازی‌ها، تحرکات رادیکال‌ها عمدتاً در بهارستان و پاستور محدود بود.
اما پس از حضور برخی چهره‌های سیاسی و سخنرانی برای این جماعت بود که تحرکات آنان به قم و مقابل بیوت مراجع عظام تقلید هم تسری یافت.
حالا نیز این بیم وجود دارد که افزایش این حمایت‌ها، بار دیگر آتش تندروی‌ها و رادیکالیسم را تندتر کند.
در این صورت مسأله این است که آیا همچنان حامیان و دمندگان بر این آتش، مسئولیت آن را برعهده خواهند گرفت و باز هم حاضر خواهند شد در جمع این عده حاضر شوند و بگویند «شما حق دارید کار غیرقانونی بکنید؟» یا اینکه در «انجام دادن کار غیرقانونی» حد و مرزی هم برای دوستان رادیکال خود قائل هستند یا معتقدند که بی‌قانونی و عبور از قانون برای گروه تحت حمایت آنان حد و مرز ندارد؟
اساساً کسی که نقشه شروع بی‌قانونی‌ها را تأیید می‌کند، می‌تواند نقطه پایان بی‌قانونی‌ها را هم مشخص کند؟ مسئولیت مخاطرات این بی‌قانونی‌ها و گسترده شدن دامنه آن، با کیست؟